Mensen van de lopende band
Sawaki Rôshi:
Alles begint bij het onderricht op school: Proefwerken, punten halen, mensen worden gegroepeerd en genummerd naar prestatie – hoe absurd!
Wat betekenen woorden als “belangrijk” en “onbelangrijk” eigenlijk? Is het “belangrijk” een goed geheugen te hebben? Is iemand die een slecht geheugen heeft een slecht mens? Zijn er niet vele idioten met een goed geheugen?
En diegene die de minste punten toebedeeld krijgt, vervloeken hun lot en brengen de rest van hun leven in argwaan door. Daarbij merken ze nog niet eens dat deze argwaan het eigenlijke probleem is.
Uchiyama Rôshi:
Het meisje van de nachtclub, dat de meeste klanten heeft, is de nummer een. Maar is zij daardoor minder eenzaam dan de anderen? Is zij niet slechts het product uit de winkel wat het beste verkoopt? Maar ook al verkoop je jezelf goed, dan nog zul je nog eenzaam zijn zodra je inziet dat je niet meer dan een product uit de schappen bent.
Tegenwoordig zijn de scholen niet meer dan fabrieken, die zulke producten aan de lopende band fabriceren. En het doel van “opvoeding” omhelst niets anders dan dit product zo goed mogelijk te kunnen verkopen: Van de lagere school naar de middelbare en vervolgens naar een goede universiteit. En alleen maar om een goede job te krijgen. Als je zo van de ene naar de andere school promoveert, eindig je tenslotte achter een bureau van een of ander bedrijf, dat jou slechts als een menselijk product behandelt.
Het is te begrijpen dat de jeugd tegen deze vorm van uitbuiting protesteert. Anderzijds heeft het spugen op de maatschappij ook weinig nut. Dat lost geen problemen op, zo eindig je uiteindelijk spugend op jezelf.
Sawaki Rôshi:
Oorspronkelijk diende studie tot het verkrijgen van inzicht in het eigen leven. Tegenwoordig omvat het slechts een selectie voor het beroepsleven.